Gladiator run Atuatuca

Zondag 20 maart liep ik mijn eerste OCR in mijn gloednieuwe Uppie shirt.
De gladiator run Atuatuca editie te Tongeren België. 13km plezier, Ik was wel wat zenuwachtig want ik heb enkele maanden gesukkeld met een blessure aan mijn knie en dit was de eerste test. Ik had mezelf voorgenomen om het rustig aan te doen en had afgesproken met een vriend waar ik wel vaker een OCR mee loop.We spraken af op de wei aan het indrukwekkende start/ finish colosseum.

Aangezien de gladiatorrun een kwalificatierun voor het EK/WK is waren er dus vele bekende gezichten bij de OCRA officials (die cursus ga ik nu echt eens volgen, maar dit terzijde) Na een praatje hebben we ons dan maar klaar gemaakt in de verwarmde tent die er stond. TeamUp40 shirt aan, kilt eronder en klaar was kees.

“De weilanden waren lekker drassig en de beken diep en modderig”

Normaal starten we om 14u maar aangezien we nog een bekende tegenkwamen die een kwartiertje later starten zijn we dan maar samen iets later gestart. OCR united remember 🙂 De run zelf dan, voor de start liep je door een poort onder het enorme colosseum dat ze gebouwd hadden en weg waren we.

Na enkele bochtjes kwamen we het eerste obstakel al tegen, een muurtje. Maar omdat dat pas na enkele 100den meters na de start lag was het daar een enorme drukte en de eerste opstopping van de dag. Op naar het volgende en weeral een opstopping voor de volgende hindernis , een soort van grote houten balken constructie waar je over moest.

Daarna sloegen we het bos in met een single track en daar viel het deelnemersveld eindelijk een beetje uit elkaar. De run liep door een mooi natuurgebied , over landwegen en weiden, kriskras door de aanwezige beken. De weilanden waren lekker drassig en de beken diep en modderig. Zoals het hoort dus. 🙂 Ook was het terrein hier en daar licht heuvelig, niet heel erg, maar toch genoeg om mijn knie danig op de proef te stellen.

Onderweg hebben we links en recht nog wat mensen geholpen die toch wat last hadden met de modderige beken en die er tot aan hun heupen in vastzaten. Die hebben we er toch maar uitgetrokken want daar draait alles toch ook wel om. In een naburige wei hadden ze mudtrenches gemaakt, helaas was de grond heel droog en bleef mijn kilt hierin wel heel proper 🙂 hier hadden ze echt wel nog wat extra water mogen op sproeien hoor.

De hindernissen die je onderweg tegenkwam waren niet echt moeilijk en goed haalbaar voor de meeste sportievelingen onder ons, enkel het voorlaatste obstakel, waar je moest oversteken met behulp van ringen die je over stokjes moest haken (genre varjaegen saga obstakel) lukte me niet.

Als laatste kwam je terug aan het colloseum. Daar moest je op de stelling kruipen, langs een paal naar beneden glijden, via een koord terug naar boven, door een labyrint van stellingbuizen je weg vinden en dan bovenaan was er een leuke waterglijbaan. Sommigen probeerden daar rustig af te

glijden maar dat ging toch niet, je ging sowieso kopje onder.Dus wij met 3 op een rij en gelijk naar beneden en lekker kopje onder.Het water was ijskoud maar je was toch aan de finish en helaas zat mijn eerste OCR van het seizoen er al op.

Nadien nog wat nagekaart met enkele vrienden van Dmm Vlaanderen en terug richting thuis. Moe maar toch wel voldaan na toch wel een leuke namiddag.

Conclusie een zeer leuke run, zonder echt technisch zware obstakels, toch zeker de moeite.hier zien ze me vast nog wel eens. Ik kijk al uit naar de mud editie in Vossem in het najaar. Hopelijk met enkele Uppies dan.

Op naar de volgende….

Nico