Europees Kampioenschap OCR 2016

Mijn leven is rijk gevuld met gedenkwaardige momenten, die ik vaak mag delen met gelijkgestemden. Naast prima werk en een fijn gezin, reis ik van hot naar haar voor prachtige runs of andere mooie tripjes.

Maar ben vooral verslaafd aan de fysieke uitdagingen, sterker worden, verder lopen, mezelf tot het uiterste drijven en dan toch doorgaan. De trots en adrenaline als het dan toch lukt!! Hup hup steeds over die grens. Het kan niet op. Dacht ik.

Mijn treintje kwam gierend tot stilstand direct na de start van het EK OCR. Toen ik de vrij simpele startmuur, die ik paar weken daarvoor met enig gemak beklom, met geen mogelijkheid meer op kwam. Ik liep er volledig op leeg, alle kracht en energie was verdwenen uit mijn lijf, om nog maar te zwijgen van de schaamte die bezit van me nam. Nee he, moet dat nu, en moet dat HIER???
Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik ook niet echt had voorbereid op dit Kampioenschap. Ik had me ingeschreven om de OCRA te steunen, met geringe verwachting mbt andere vrouwen in mijn categorie. Daarnaast had ik een paar weken voor het EK de Iron Viking gelopen en wat bergen beklommen (Beat the Mountains). Was nog niet hersteld dus ik wist dat ik niet zou gaan knallen die dag. Maar zo leeg?

Terneergeslagen overhandigde ik Jerry mijn bandje. En daarmee was de toon gezet voor de race die erop volgde. Wat op zich een prachtige race was, met de bekende SV obstakels maar ook de leuke technische EK-obstakels waar ik enorm op verheugd had, werd toch wel een loodzware martelgang en het lukte me maar mondjesmaat om mezelf mentaal uit het dal te trekken.
Over de loopbrug, de touwen in (gewoon leuk), en aangekomen bij de Mud Mile, hurdles en trenches… zware benen, oef, na de modder kwam ik wat beter in mijn ritme, probeerde de druk naast me neer te leggen en te genieten van de run, en kwam zo bij de Storm the Castle.
En zowaar: die lukte! Niet gewoon, maar ondersteboven aan het touw mezelf omhoog trekkend. Hoe dan ook, ik was er! Had me een megafoon gegeven, dan had de hele wereld het geweten, zo trots. Een Engelsman vroeg of het de eerste keer was, waarop hij me een dikke knuffel gaf, want dat hoorde daar volgens hem bij. Ha, die had ik nodig en de zon ging even schijnen.

Toen kwam de UFO. Er stond al een hele rij mensen met verbeten gezichten, maar ik dacht jongens, dat moet toch kunnen : een touw, een schippersslag, kom op…. Bij mijn eerste poging gleed ik meteen al naar beneden nog voordat ik mijn voeten in het touw had. Huh? Naast me zag ik mensen zand in het touw wrijven, ws met het idee dat er dan meer grip zou zijn, maar dat werkte voor mij absoluut niet. Na een aantal pogingen waar het me bijna lukte om door te pakken, besloot ik mn krachten te sparen en door te lopen. Tweede fail.

Na een verfrissende zwem kwam de Flying Ragnar. Veel bange gezichten van de vrouwen om me heen, ik zag eigenlijk niemand overtuigend springen naar de trapeze, maar ik wist dat ik dit durfde. Aanloop, sprong, grijpen, hangen, en… losschieten want het was te glad. Oeps, dat ging verkeerd. Nog een keer, en na mijn handen te hebben gedroogd aan de vrijwilliger (zo lief) een tweede sprong, hebbes en … weer schoot ik te vroeg los. Sjongejonge, dit ging me toch niet gebeuren. Gelukkig was de derde poging raak, een mooie sprong, mijn handen dit keer volledig om de stang en ik wist dat ik echt niet los ging laten. Met een oerkreet ramde ik de bel en plonsde bevrijd in het water.
Heerlijk afgekoeld verder het parcours op. Ik begon er zowaar wat plezier in te krijgen. De Iceman, ja lekker, en toen het 2e EK obstakel: de Monkey Bar Steps, een combinatie van monkeybar, geluste touwen, gevolgd door weer een monkeybar. Dat ging dus heel soepel, alleen de overgang van de touwen naar de tweede monkeybar vergde wat creativiteit omdat de monkeybar niet direct vanuit staand op het touw bereikbaar was. Door breed op het touw te gaan staan kwam ik wat hoger en dankzij mijn lengte kon ik mezelf naar de monkeybar trekken en afmaken. Check!

De WreckBag & Hurdles die daarop volgde was goed te doen. Wel een enorme lompe zak, 25 kg, maar gewicht dat is iets waar ik wel wat mee kan. Tussendoor mochten we nog even vliegen, de Fjord Drop is en blijft een geweldig spectaculaire ‘slide’. Toen weer verder met de WreckBag, en kort daarna weer een EK obstakel, de Monkey Rope Combinatie. Ook weer veel moeilijke gezichten en een wachtrij, aangezien het eerste deel, een schuine balk waar je jezelf omhoog moest trekken, kennelijk erg lastig was.
Eindelijk was ik aan de beurt. Ik had van tevoren wat tips gekregen mbt de techniek, en ik kwam gestaag op de boomstam vooruit, kon ook stabiel blijven en had veel grip. Wel zwaar hoor, dus eenmaal boven even wat uitgerust. Daarna kwam een dubbele apenhang, dat is nooit een probleem en toen een V-vormig net waar je onderlangs moest. Daar maakte ik de fout om naar de tips van iemand aan de kant te luisteren en niet meer de focus had op mijn eigen tactiek. Ging daardoor nogal doelloos van start en eindigde op de grond. Ik baalde van mezelf, want mijn armen waren behoorlijk zwaar al , en ik kon niet nog een keer mezelf omhoog trekken. Derde fail.

Op een drafje door het bos, begon ik honger te krijgen en merkte tot mijn schrik dat ik al een uur onderweg was, maar slechts 3,5 km had afgelegd. Met maar 1 gel op zak kon dat nog wel een probleem worden. Slechte voorbereiding.
Bij de Viking Jump even op de foto door Ron, en toen omhoog en zonder al teveel poespas de enge sprong gemaakt. Even zwemmen en op een drafje naar het volgende obstakel: the Walls. Drie muren: een schuine, een hoge en een overhellende. Normaliter geen groot probleem, vandaag onmogelijk. Alleen de overhellende lukte goed, want dat is vooral techniek.

Ook de Gunnor Struggle was te zwaar. Ik voelde mezelf als een loden zak aan de stang hangen en kwam nog geen halve meter vooruit. Wederom fail. Om me heen overigens ook veel dames die hier goed stuk gingen en na heel veel pogingen hun bandje verloren.. zo sneu.

Inmiddels hadden we te horen gekregen dat de Sweeper eraan kwam. Doorlopen dus. En dat zette de toon voor de rest van race: alles wat niet in 1x goed ging, niet blijven hangen maar snel doorgaan. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat me zou overkomen als de Sweeper er was, ik was mijn bandje immers al kwijt, maar voelde me toch flink opgejaagd.
Met opnieuw een zware zak een heuvel op, en daar was de Strong Wall… zonder hulp onhaalbaar voor mij, er was geen aanpassing verder ook gemaakt, dus hup, zak eronderdoor en verder. De daaropvolgende obstakels (Log road, water cage, two bars, etc) vormden geen probleem, maar het speciale EK obstakel Wall Jump Rope dan weer wel. Een muur he, vandaag niet mijn beste vriend.

Log Drag, check. Toen de Twigs, die vond ik leuk. Een 8-tal (dacht ik) verticale houten palen waarin je moest klimmen en zijwaarts van de 1 naar de ander, er hing ook nog een touw om je extra aan vast te grijpen. Het lukte me om heel hoog te komen in de eerste paal, en ging best vlot naar de volgende, en de volgende, en de volgende, en toen.. ik weet niet hoe het kwam, maar ik gleed ineens zomaar pardoes naar beneden. Wat balen, want hij was leuk! Met de Sweeper in gedachten mn verlies genomen en toch maar doorgelopen. Winnen zou ik vandaag toch niet meer.

“Voelde me leeg en desolaat, huilde van vermoeidheid en frustratie want wat was ik keihard tegen de grens opgelopen”

Een stukje zwemmen, de zoveelste mud crawl en toen wederom een favoriet, Dragon Tails. In Wijchen is het altijd feest met een extra lange kabel over het water, maar dit keer enigszins bevreesd of mijn lijf dit nog wel aankon. De official zou bewaken dat er niemand aan de kabel zou komen zolang ik er nog in hing, en snel van start. Eerst een rustige apenhang, toen omhoog naar de catcrawl, en zo steeds afgewisseld. Heel gestaag en efficiënt, maar tegen het eind begon de vermoeidheid genadeloos toe te slaan. Toen ik dacht dat ik er al was en af wilde stappen, begreep ik pas dat ik nog een meter of twee verder moest om het lint aan te raken wat er hing. Dan merk je hoe mindset een rol speelt, want in mijn hoofd was ik al klaar en mijn lijf zei: STOP, geef het maar op, het gaat niet meer, en mijn handen weigerden zich nog om het touw te sluiten.
En daar hing ik, met elleboog en knie gehaakt aan de kabel probeerde ik wat rust te pakken. Omhoog naar catcrawl zat er niet meer in, apenhang was te zwaar. Heel toepasselijk ging het op dat moment druilerig regenen, ik hoorde Marieke aan de kant me aanmoedigen, maar dacht alleen maar, hoe moet ik in vredesnaam verder want ik kon echt echt echt niet meer. Maar ik dacht ook: hier wil ik trots op kunnen zijn, ik geef het nu niet op. Uiteindelijk, vuistje voor vuistje, vechtend voor elke centimeter, steeds even rustend, kwam ik zo dichtbij dat ik het lint kon aanraken.

Nooit ben ik dieper gegaan dan toen. In die zin is het een mooie ervaring geweest, maar ik was daarna niet alleen leeg, ik stond qua energie volledig in het rood.
De daaropvolgende CanopyCrawl heb ik geprobeerd, hing als een aapje onder de boomstam. Dat hing best lekker, maar het was de bedoeling dat we ons voortbewogen dmv een apenhang (daar was ie weer) en dat was echt een onmogelijke opdracht. Zo ook de RopeXL.. . Armen? Nee die had ik even niet meer tot mijn beschikking.
Gelukkig daarna nog wat eenvoudiger dingetjes als de TyreFlip en nog weer een Crawl en de Weaver. Dat was allemaal geen enkel probleem, en gaf nog wel wat energie, die Weaver 
Toen was daar het finishveld, en ik zag de rijen voor het eindobstakel. Sloot aan in een rij, en keek naar wat me nog te doen stond. Keek naar het stuk waar je jezelf omhoog moet trekken over een boomstam, en dacht Nee, ik ben er klaar mee. Ik ben op en dit ga ik mezelf niet meer aandoen.
Het was goed zo en samen met Gabriel en Sylvana rende ik de Muddy Highlander tegemoet. Gefinisht!

Voelde me leeg en desolaat, huilde van vermoeidheid en frustratie want wat was ik keihard tegen de grens opgelopen. Maar ook trots op dat wat wel goed ging. En dankbaar voor alle bekenden die ik ben tegengekomen bij de obstakels en daarna, het meeleven en steun, het warme bad van het EK dorp. Ook met de wedstrijdlopers onderling, de saamhorigheid, in 1 woord geweldig.

EK OCR 2016 – in vele opzichten een gedenkwaardige race.
tevens wil ik Beletter, Reclame en Belettering bedankt voor het mooie race shirt

Marja van Rooijen