Groet uit Schoorl Run

Marja : Voor 2016 is 1 van mijn sportieve doelen het lopen van de Iron Viking (42 km obstacle run). Om de afstand ‘in de benen’ te krijgen, heb ik een rijtje (trail)runs gepland, om spieren en gewrichten langzaam te wennen aan deze belasting. De 30 km Groet uit Schoorl was daarvan de langste afstand die ik op de weg wil kunnen lopen.

Jeroen : Mijn eerste échte halve marathon was 10 januari jl. in Egmond en de te kloppen tijd daarvan was 2:11:06. Voorafgaand aan deze run, had ik een klein schemaatje gemaakt met de gemiddeld benodigde tempo’s: Sneller dan 5:41 min/km zou me een eindtijd van minder dan 2 uur opleveren. Dat lijkt echter onhaalbaar. Een reëler gemiddeld tempo van 6 min/km zou resulteren in een eindtijd van rond de 2:06:00. Met de wetenschap dat ik bij andere runs in het laatste kwart verzwak/vertraag, besluit ik om te startten op een tempo iets sneller dan 6:00 min/km. zodat een kleine verzwakking aan het eind, m’n tijd niet teveel verpest.

Marja : Dus ingeschreven en er verder niet al teveel over nagedacht, gewoon een onderdeel van het programma. Echter, begin januari viel ik uit een hindernis en werd ook nog eens ziek, waardoor ik een week of twee helemaal niet kon hardlopen. Ik was dus nog helemaal niet fit, een zeurende pijn in mijn enkel , en liep achter op het trainingsschema. Het liet me twijfelen, was ik wel toe aan deze 30km. Het leek me ineens een enorm getal. Die twijfel sloeg om in een irrationele nervositeit die ik zelf ook maar moeilijk kon verklaren. Ik wist best dat, als ik fit zou zijn, ik die 30 km aan zou kunnen. En ik moest niks, ik deed het voor mezelf. Gewoon een beetje door de duinen joggen en genieten van de prachtige omgeving, lekker toch?!

Jeroen : We zouden met een leuk groepje van Team Up40, starten in het achterste (blauwe) startvak. Ron, Johan Hulst, Wim, Marja, Marieke en ondergetekende. Marja had ik reeds gespot, maar door de chaos in en rond de sporthal zagen we helaas niet de anderen. Op naar het startvak dan maar. Verderop zie ik de vertrouwde vlag van het team boven de menigte uitsteken. Na wat door de menigte worstelen, kan ik bij het groepje aansluiten. Het is leuk om de mannen weer te zien! In het startvak krijgen we al snel vragen over Team Up40. “Waar staat Up40 voor?”, is de meest gehoorde. Maar ze vragen ook wel eens welk tempo we gaan lopen, omdat we zo gezellig zijn en ze dan mee kunnen lopen 🙂

Marja : Maar wat ik ook tegen mezelf zei, op zondagmorgen gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik had mezelf zo goed mogelijk voorbereid, het parcours bestudeerd, lekker geslapen en goed gegeten. Buiten was het koud en nat, en zo zou het volgens de voorspelling ook blijven. Enfin, op naar Alkmaar, auto geparkeerd en met de shuttlebus naar Schoorl. Daar kwam ik al snel Jeroen tegen (wat bijna een wonder was in die drukte) en later ook Marion. Nog even samen op de foto en toen moesten we al snel tassen inleveren en richting startvak. Daar vond ik dankzij de vlag ook de rest van TeamUp40, Ron Johan Wim en onderweg ook nog Marieke. Nadat het startschot viel duurde het vanwege de mensenmassa uiteindelijk nog 13 minuten voordat we over de start kwamen en de wedstrijd eindelijk begon.

Jeroen : We gaan van start en lopen met het team bij elkaar de eerste paar kilometers weg. Marja doet van ons gezelschap de grootste afstand (30 km!!) en meld dat ze er verstandiger aan doet om een tandje terug te doen. We wensen haar succes en nemen afscheid van haar. Niet veel later passeren we Marieke die op dat moment met wat last van d’r scheen loopt. Ook haar wensen we succes. We slingeren wat door het dorp, waarbij er ook vanuit het publiek veel aandacht naar het team en het vaandel gaat. Leuke reacties!

Marja : Ron liep met de vlag en bepaalde het tempo. Oef, voor mij dus aan de snelle kant. Wel fijn om even flink aan te zetten, maar niet het tempo wat ik had gepland voor de lange afstand. Na 3 km liet ik mezelf terugzakken naar mijn duurlooptempo: met een hartslag van ca 150 zou ik onder de 6:40 per kilometer kunnen blijven en daarmee ruim onder de cut-off tijd (2:23) voor de 20 km uitkomen.

Het ging lekker, elke 3 stappen een ademhaling, heel rustig en relaxed genieten van het prachtige duinlandschap. Niet te warm of te koud, gewoon lekker lopen. Vanwege mijn enkel wilde ik na iedere 10 km even een paar minuten een andere beweging, wandelen en een paar oefeningen, wat drinken en gelletje nemen, en dan weer verder.

Jeroen : Het tempo is goed te doen en zoals ik me had voor genomen. Leuk dat we dit tempo ook zo gezamenlijk aan kunnen houden! Op een zeker moment komen we langs de duinrand te lopen. Het is duidelijk dat dit een stuk parcours is wat voor verschillende afstanden gebruikt zal worden. De bordjes 21km, 29km en 6km volgen elkaar in rap tempo op. Hier komen wij dus nog een keer langs…

“Af en toe betrap ik me er in dit gedeelte op dat ik zit te fantaseren dat we in een tijd van onder de 2 uur zullen gaan finishen”

Marja : Helaas was bij de 10 km verzorgingspost het water op. Shit. Ik heb altijd water bij me maar omdat er zoveel waterposten in deze run zitten deze keer dus niets meegnomen. Ik kon gelukkig nog net een slok thee krijgen en na een gelletje te hebben genomen ben ik meteen doorgerend naar de 15 km post, ik moest drinken. Ook bij de 15 km alleen thee, maar hey, niet zeuren vocht is vocht. Hier veel gedronken en gaan wandelen, ook om even na te gaan hoe ik er nu voor stond, want het was langzaam tot me doorgedrongen dat de 13 minuten vertraging bij de start mijn marge tov de cut-off tijd liet verdampen. Shit shit.

Jeroen : Hierna slaan we rechtsaf de duinen/bossen in. Wat een ontzettend mooi gebied! Nog steeds worden we regelmatig aangesproken door andere lopers, wat team Up40 dan wel is. Johan loopt van ons vieren duidelijk het makkelijkst en snelst en als ik een tijdje met hem meeloop lopen we langzaam wat uit op Ron en Wim. Inmiddels lopen we niet meer in de beschutting van bebossing maar door de “open” duinen. De koude wind en regen, maken het bij vlagen behoorlijk oncomfortabel. De “zware” stukken vallen me echter mee doordat Johan en ik lopen te kletsen over van alles en nog wat. Mooie afleiding!

Marja : Het plan waarmee ik startte was om bij de 20 km te kiezen tussen de 30 of het laten bij de Halve Marathon. Maar damn, ik had niet verwacht dat ik zo lekker zou lopen, dus nu wilde ik gewoon de 30 gaan doen. En het zou me toch niet gebeuren dat ik dan te laat zou komen. Ik liep voor op mijn schema, maar was deze winst genoeg? En het zwaarste stuk moest nog komen, de zandvlakte direct aan de kust, zonder beschutting voor de elementen. Dus hop, gaan met die banaan! Het stuk op de zandvlakte, de wind en regen vol in je bakkes, ik heb genoten. Ik voelde dat ik flink in tempo kon aanzetten, zag iedereen vertragen maar ik dacht alleen maar ‘BEUKEN!’ en als een Duracell konijntje ging ik heuveltje op en af, en haalde steeds meer mensen in. Ook eens lekker. Echt fantastisch dus en helemaal in mijn element. “Ik ben een slecht weer sporter” flitste het nog door me heen.

Jeroen : Bij de drinkpost van de 15 km nemen we even wat meer tijd en wachtten even op Ron en Wim, die al snel arriveren. We komen hierna op een wat drukker gedeelte en het is soms laveren om mensen te passeren. Op dit gedeelte van het traject lijken we wel snel (of gaan de ander lopers gewoon steeds langzamer?) Af en toe betrap ik me er in dit gedeelte op dat ik zit te fantaseren dat we in een tijd van onder de 2 uur zullen gaan finishen.. De benen worden wel steeds zwaarder, maar al babbelend met Johan, negeer ik dat gevoel.

Marja : Om geen tijd te verliezen sloeg ik de verzorgingspost bij de 19 km over, ik moest door. De hoek om bij de Achterweg en daar stond 2:22 op de klok. Damn, om 2:23 ging de poort dicht en ik kon echt niet harder. Het bord 20 km duurde een eeuwigheid , maar ik zag nog steeds geen hek. Het jubelde door me heen, YES, ik ga door! ….. Maar, bij de afbuiging naar de finish stond daar toch een hek. Ik kon alleen nog maar finishen op de halve marathon. Nee he… !!

Jeroen : Op zo’n 3 km van de finish zie ik vanuit een pad van rechts een loper aan komen. De extra lus van het 30km parcours sluit hier weer aan op het 21km traject. Deze mannen hebben er dus al zo’n 27km opzitten!! Hun tempo ligt vele malen hoger dan het onze en we worden dan ook regelmatig ingehaald. Dit werkt wel opzwepend en Johan en ik versnellen wat, naar een tempo van bijna 5 min/km. “Nog twee kilometer te gaan, dus nog 10 minuten op dit tempo” roep ik naar Johan. Maar er zit nog een verraderlijk klimmetje in de laatste kilometer, wat mijn tempo doet zakken. Johan heeft daar schijnbaar minder moeite mee, want die loopt op me uit en roept naar me of het nog gaat.

Marja : Bij het hek stond een groepje lopers te praten met de vrijwilligers. Ik dacht “ik doe t gewoon” en liep hard op de groep af, toonde mijn horloge en riep: “Ik zit nog onder de 2:20 en wil de 30 uitlopen”. De man bij het hek keek me aan en verschoof het hek net genoeg dat ik er door heen kon glippen. “Wel op eigen risico!” riep hij nog, maar ach, who cares, ik was door. Grote grijns op mijn gezicht en dat trok me door de eerste kilometers die volgden, want ik was eigenlijk wel toe aan een slok en wat rust voor mijn enkel. Ik wilde alleen niet in het zicht van ‘het hek’ op mn gemak gaan wandelen….
De bocht om en de klim die volgde heb ik grotendeels wandelend afgelegd, tijd was nu even niet belangrijk, uitlopen wel. Ik maakte me wel wat zorgen of er nog water te krijgen was, maar zo niet dan zou het wat meer op karakter moeten. Ophouden was nu uiteraard geen optie meer.

Jeroen : Een bordje waarop staat dat de finish linksaf is en de 30km lopers rechtdoor moeten, doet je beseffen hoe zwaar de 30km moet zijn. Het idee dat je dan nog een extra rondje van 9 kilometer moet afleggen! Mega respect!

Marja : Het stuk naar het 24 kilometer punt met tijdmeting was uitermate suf, via hetzelfde pad heen en weer lopen, dus ik was blij dat ik dat gehad had. Gelukkig bij de 25 km nog een waterpost met thee en fruit en hier nog een gelletje voor de laatste kilometers.

Jeroen : Als wíj bij dit bord linksaf het dorp in gaan, is de klim ten einde en lukt het me weer tempo te maken. De finish is nabij dus een eind versnelling vanzelfsprekend. Samen met Johan, ga ik de finish over en stop mijn horloge op 2:01:56. (Officiële tijd 2:01:54) Weliswaar niet onder de 2 uur, maar met ruim 9 minuten toch wel een hele vette verbetering van mijn eerdere PR. (Achteraf bezien, lijkt mij een tijd onder de 2 uur toch haalbaar. Het gemiddeld tempo hoeft dan slechts 4 seconden per kilometer omhoog… )

“De laatste loodjes waren dus zwaar… maar toen kwam toch eindelijk de bocht naar de finish. Yeahhh”

Marja : Het ging pijn doen. Mijn enkel, mijn knieën, pijn in mijn zij en een algehele stijfheid. Een beginnende kramp in mijn linker hamstring, en mijn voeten waren beurs. Ik begon het koud te krijgen, en bij de 27 km vond ik het maar zwaar irritant dat mijn horloge 300 meter voor liep op de borden aan de zijkant. Dacht je dat je er al was, moest je nog 300 meter…pfff. Ik vergat even te genieten van de omgeving, en oja, had ik al gezegd dat ik zeiknat was van de regen??

Jeroen : Na de finish even flink bijkomen en gewacht op Wim en Ron die al heel snel na ons binnen kwamen. Na ons omgekleed te hebben, hebben we een vette hap gescoord bij de aanwezige snackkar. Waarbij we ook de kans kregen om Marieke nog even toe te juichen in haar laatste stuk naar de finish.
Al met al een zeer geslaagde dag! Ook al kwam er geen modder bij kijken deze keer.

Marja : De laatste loodjes waren dus zwaar… maar toen kwam toch eindelijk de bocht naar de finish. Yeahhh, een hele lege baan, aan de rechterkant de sporters die op weg waren naar huis, en aanmoedigden. Maar, tussen mij en de finish lag een reclame boog die de hele weg versperde. Wat? Ik keek de vrijwilligers aan en zei: “hier moet ik langs want ik wil nog finishen!!” Ik had werkelijk geen idee of mijn tijd nog mee zou worden genomen, ik was een paar minuten over de bruto cut-off tijd, maar ik dacht bij mezelf: “ik loop deze route gewoon helemaal af”. Dus ook de reclame boog werd een stukje verschoven en ik, en de andere hekkensluiters achter mij, konden er langs en met 3:35 op de finishklok (en netto 3:22) kwam ik toch enigszins gelukzalig over de finish. Yeah! 30 km!

Nu, een dag later, is mijn enkel pijnlijk maar veel minder dan verwacht. Een lichte vermoeidheid, dat wel, maar tot mijn grote verbazing totaal geen spierpijn. En die grijns? Die zit gebeiteld op mijn gezicht!

Dag Schoorl, de groeten en tot volgend jaar!