Iron Viking Amsterdam

Bij de intensieve voorbereiding op het WK 2015 ondervond ik hoeveel meer je bereikt als je voor een specifiek doel traint. Na afloop van het WK moest er dus een nieuw doel worden gesteld, en dat werd (o.a.) voor 2016 het uitlopen van de Iron Viking. Want dat paste goed bij dat ene wat ik nou net goed kan, nl me ergens in vastbijten en doorgaan tot het gaatje.

Enfin, doel was gesteld en vol enthousiasme een programma opgesteld waarmee ik vanaf november 2015 aan de slag ging. Steeds langere afstanden, meer hoogtemeters, over de weg, trails, strand en natuurlijk obstacle runs, maar vooral maandelijkse duurtrainingen die steeds langer werden tot wel 5,5 uur aan 1 stuk doorakkeren. Heerlijk!

In de dagen ervoor veel twijfels, ik voelde me er nog niet klaar voor, veel pijn en kramp in mijn benen, en wat nou als ik de time-cap van 5,5 uur voor 32 km niet zou halen, zou ik dan obstakels willen overslaan om alsnog de 42 te kunnen lopen? En had ik het dan voor mezelf goed genoeg gedaan? Uiteindelijk hakte ik de knoop door: ik zou gewoon alle obstakels doen, en bewust het risico maar nemen niet op tijd te zijn voor de laatste 10 km. Liever 32 met obstakels dan 42 km half werk. Dat gaf rust in mijn hoofd, en ik kreeg zowaar weer zin in het vooruitzicht op een lekker dagje buitenspelen.
En zo kwam dan uiteindelijk 21 mei de grote dag.

Vroeg op pad, onderweg Brigitte opgepikt, en gezellig kletsend richting Spaarnwoude. We waren ruim op tijd en ondanks de drukte was er nog ruim voldoende tijd om alle bekenden te begroeten, wat te eten, en me in alle rust klaar te maken voor de (verlate) start. Volgens mijn voornemen om mezelf niet gek te maken met tijd, heb ik ook niet meer op de klok gekeken, alleen mijn eigen horloge gestart en hoppa: de weide in!

Zo, wat een drukte onderweg, want voor het eerst meegemaakt dat ik niet door iedereen voorbijgestreefd werd, het tempo van de groep lag echt een heel stuk lager dan in het wedstrijdvak. Ik liep gewoon lekker in mijn eigen duurritme met de meute mee.
De eerste lus van 7 km met de zo bekende obstakels als de touwen, monkeybars, de geweldige stenen muur omhoog (2x per ronde!), en de water cage… tot voor kort een eitje, maar sinds de Strongmanrun had ik daar ineens wat paniek bij. Vandaag dus een prachtige gelegenheid om de angst eruit te halen, want ik zou m drie keer voor mijn kiezen krijgen.
Uiteindelijk geen centje pijn dus de winst was al binnen. Vikings conquer their fears!
Verder nog hele vette mud trenches en direct daarna de Storm the Castle. Hoe anderen het doen is mij een raadsel, maar ik heb daar dus echt heel veel moeite mee. Het lukte dus ook niet om op die gladde wand hoog genoeg te komen om de rand te grijpen. Tandenknarsend doorgelopen, de volgende ronde nieuwe kansen.

Het parcours voor de marathon liep als volgt, eerst de 19 km, dan de 13 km, vervolgens de 7 km en tot slot een laatste rondje van 3, samen 42 km.
De afstanden waren echter zo gelegd dat je iedere ca 7 km weer vlak langs het start/finish terrein kwam, dus eigenlijk steeds een lus van 6 a 7 km liep die hoorde bij de afstand die je op dat moment moest afleggen. Het klinkt heel verwarrend en dat bleek het achteraf voor sommige lopers ook te zijn geweest. Ik vond het wel een voordeel, want je kon na iedere lus steeds vanuit je eigen proviand die we bij de start hadden neergelegd bijtanken.

“Hier kwam mijn kou training heel goed van pas, diep en rustig ademen”

Na de eerste 7 a 8 km kwamen we in de lus van de 13 km, met de Hammer Banger (ca 30 slagen flink meppen) de Log Drag, de autoband omhoog trekken, Log Road en het triangeltje met schrikdraad waar ik twee flinke opdonders kreeg. Sja, zonder bril is afstand inschatten niet mijn sterkste punt. De Walls.. altijd fijn die muurtjes en zeker mijn favoriete overhellende muur. Na de geweldige Flying Ragnar en wat gegooi met autobanden kwam het hoogtepunt van de 13 km, letterlijk en figuurlijk. Want net na een vreselijk stinkende sloot mochten we drijfnat de koude sneeuwhal in. Gelijk de sneeuwtunnels, en vervolgens met je koude handen aan een verijsd touw een hele gladde schuine muur omhoog zien te komen. Lukte met enige hulp en de aan de andere kant een landing in superzachte sneeuw. Toen waren we er nog niet want de hele sneeuwberg mochten we omhoog ploeteren. Hier kwam mijn koutraining heel goed van pas, diep en rustig ademen, met de focus op de klim en voor dat ik het wist stond ik weer buiten. Lekker warm, maar ook gelijk de eerste kramp in mijn kuiten.
Sja, ik kan dan misschien goed tegen de kou, mijn spieren denken daar helaas anders over.
Vanaf dat moment werd de kramp een factor waar ik steeds meer last van kreeg. Net als bij de Rat Race een paar weken daarvoor, had het een heel vertragend effect, want het duurt even voordat je weer kunt hardlopen.
Met krampscheutjes in mijn kuiten kwam ik rustig dribbelend bij de Platinum Rig, een touw, ringen, bars, balletje, ring en klaar. Het lijkt zo makkelijk en is ook een favoriet, maar man o man, wat lastig als de kramp in je lijf zit. Het lukte me ook niet om de transitie te maken naar de bars, en ik moest het laten voor wat het was. Dat was een teleurstelling, want ik vind het echt een super obstakel om te doen.
Maar goed, door naar de lus van de 19 km, met obstakels die we maar 1x zouden tegenkomen, dus hier wilde ik extra van gaan genieten. De weaver, ook zo’n fijne, ging als een tierelier, eigenlijk wilde ik die nog wel een keer doen, gewoon voor de lol, maar intussen had ik toch ook wel stiekem op mn klokje gekeken. Ook om op tijd mijn gelletjes te nemen, maar zat lekker op schema , een gestage 6 km per uur, precies volgens verwachting, en passend binnen de 7,5 uur die je erover mocht doen. Maar dan moest ik wel door blijven lopen.
Helaas was dat bij het volgende obstakel een probleem. De Varjagen Saga stond bij alle stations vol mensen die aan het wachten waren op hun beurt. Ik was zo blij dat ik voor mezelf de keuze al had gemaakt voor de obstakels en sloot aan. De sprong, het net, de monkeybars (hey,ik glij eruit, oeps) en de ringen… allemaal super leuk maar het duurde en duurde. Toch wilde ik perse het pegboard ook doen, en dacht dat ik een mooie techniek had door de stokjes zo wijd mogelijk te plaatsen. Om vervolgens te merken dat het ontzettend veel kracht kost om ze dan nog los te krijgen, ok leermoment maar onwijs leuk om te doen.
Ook bij de Gunnar Struggle een enorme wachtrij… en alhoewel ik van tevoren al wist dat ik deze ws niet zou halen, toch maar aangesloten om tenminste een poging te wagen. En verdomd, ik kwam zelfs verder dan ooit, maar het ging wel heel traag en ik voelde het ongeduld van de mensen achter me prikken in mn rug. Zo ongemakkelijk dat ik los heb gelaten, ook zo’n keuze die je van tevoren niet voorziet.
Daarna weer lekker klimmen op de strongwall, met hulp en vol bewondering voor de krachtpatsers die zichzelf omhoog hesen. Petje af!
De kers op de taart van de 19 km was Thor’s Oddysey. Met een zware zak in je nek twee keer een heuvel op en af. Dat is toch wel mijn ding ook, ik voelde het bloed weer door mijn kuiten stromen, lekker krachtpatsen, en jammer dat deze er maar 1x in zat.

Na deze ronde kwamen we weer in de lus van de 7 km… en vervolgens die van de 13 km. Inmiddels liep ik al een heel stuk samen op met Jeroen, erg gezellig! Door alle vertraging en kramp liep ik wel iets achter op schema, maar was eigenlijk nog best tevreden over mijn looptempo. Wel had ik gemerkt dat de kilometers op mijn klokje afweken van het aantal op het parcours. Een stuk voor het eind van de tweede 13 km zat ik al op 32 km (ik had er toen 5:36 over gedaan) en begon me wel af te vragen of we wel door mochten naar de laatste 10. Toen we na de tweede keer ijshal en Rig de lus naar de 7 km voor de derde keer wilden indraaien bleek die dus al dicht te zijn. Maar ik zag ook nog Iron Vikingers staan praten met iemand van de organisatie, dus onder de tunnel door en ernaar toe en eigenlijk gewoon gezegd: “ik loop nog door want zit binnen mijn tijd” en hoppa, gewoon gegaan.
En niemand die ons tegen hield.

Euforie! Want we hoefden alleen nog maar 10 km en dan hadden we m afgetikt. En ontspanning ook, want die timecap heeft toch wel gespeeld merk je dan.
Met de ontspanning kwam ook de vermoeidheid een beetje om de hoek, dus het tempo werd trager, maar alle obstakels gingen eigenlijk nog best goed. Het touwklimmen werd wel zwaarder, de trenches met kramp puur op wilskracht, en storm the castle heb ik voor de vorm nog ‘bewandeld’ want elke explosieve kracht werd direct afgestraft met acute en pijnlijke kramp.

Zo kwamen we na 7:30 uur aan het eind van de 7 km, en ondanks dat we allebei inmiddels 42 km op ons horloge hadden, wilde ik nog wat graag de Final Lap doen. Maar helaas, hier was geen discussie meer mogelijk, deze poort bleef dicht.
De tranen sprongen in mijn ogen, want FOK!! dit had ik af willen maken, die laatste paar kilometers hoorden er wel gewoon bij.
Maar rationeel denk je ook: ik heb wel 42 km gelopen, dat is dus gewoon een marathon. Wees blij!

Met hele gemengde gevoelens, en tranen over mijn wangen mezelf de Walhalla Steps opgehesen. De medaille, ja, die heb ik wel verdiend. En al had ik m niet gekregen, dan nog heb ik mijn eigen race gelopen, mijn eigen doel gehaald.

En uiteindelijk overheerst een gevoel van ENORME TROTS
(naast een paar ontzettend pijnlijke billen, maar dat trekt hopelijk snel weg) 🙂

Marja van Rooijen