Strong Viking Mud Edition

Paul: Na een lange winterslaap en vakantie stonden we vandaag aan de start van onze eerste obstacle run van 2016 “Strong Viking Mud Edition”. Vader en zoon gaan hun eigen race lopen in het ODIN- startvak. Zoon wil een herbevestiging van kwalificatie van het EK en ik wil een eerste meetlat op weg naar het volbrengen van de IRON-viking in mei van dit jaar.

Het startschot klonk en ik stond vol verbazing te kijken hoe de eerste wedstrijdlopers met een muscle-up over de startmuur gingen. Na enig dringen kon ik ook mijn klauterpartij beginnen om een start te maken met de run. Voornemen was op volledig op schema te lopen zoals ik die wilhanteren in mei. Je wordt omringd door zeer enthousiaste lopers en ik laat me natuurlijk weer meeslepen met het hoge tempo. De eerste obstakels waren geen enkel probleem mag kwam er al gauw achter dat het tempo veel te hoog lag en ik ook tegen mijn grenzen aanliep.

Ferry: Deze Sv Mud heerlijk gelopen als opening voor dit jaar Waarbij het erg leuk is de bekende gezichten weer te zien en dat de herkenning steeds groter wordt. Na een rustige opstart was het redelijk snel de modder in. hierna kwamen enkele obstakels redelijk snel achter elkaar wat ik als erg fijn ervaarde ik begrijp daarbij dat dit voor de 7 en de 13 km wel nodig is, want men verwacht uiteindelijk wel obstakels en niet alleen een hardloopevent.

Paul: Storm the Castle was de volgende uitdaging. Vorig jaar tijdens SV Brothers heb ik dit obstakel voor de eerste keer gehaald. Nu met splinter nieuwe Speedcross schoenen moet dit toch geen probleem zijn. De eerste poging werd ondernomen en tot mijn grote verbazing kwam ik niet eens in de buurt van het gewenste einddoel. Het obstakel was spekglad en ik zag eigenlijk niemand boven komen. Ik had mijn zwarte bandje nog en wilde deze niet kwijt raken op dit onderdeel. De tweede poging was wederom een die niet succesvol was, maar waarbij ik wel heel hard op mijn rechterschouder terecht kwam (oude blessure). Ik had het direct gehad en wilde stoppen maar de vrijwilliger gaf aan dat je drie pogingen moest doen voordat je door mocht naar de official om je bandje in te leveren. De wachtrijen werden steeds langer en de kans dat ik het obstakel zou halen werd steeds kleiner. Na de derde poging mijn bandje ingeleverd bij de official.

Bij dit obstakel heb ik niet alleen mijn bandje maar ook mijn trots en veel tijd ingeleverd. Nu achter op het schema, een blessure rijker vervolgde ik mijn weg. Ik heb de weaver moeten skippen omdat mijn schouder echt niet wilde meewerken. Bij de walls wat deelnemers geholpen en kort gebabbeld met Eddy-Paul en weer verder want ik heb wat tijd in te halen. Bij Coldguy kreeg ik een behoorlijke brainfreeze sensatie en het duurde even voordat ik hersteld was van de kou. Bij Climb XL zag ik diverse deelnemers met dekens tegen de onderkoeling en de organisatie die druk bezig was om extra dekens aangevoerd te krijgen. Later hoorde ik dat Coldguy gesloten werd.

“Het lopen met zandzakken verzachtte gek genoeg de pijn in mijn kuiten”

Ferry: Bij de 19 km lus viel het aantal Obstakels daarentegen weer een beetje tegen. Erg jammer vond ik het dat door de temperatuur en alle vocht dat er vrij snel enkele obstakels uit gehaald werden zoals de Tough guy, Rope XL en de balken, de skiheuvel vond ik wel weer top en uitdagend. Waarbij ik het gaaf vond de Big wall zonder problemen kon nemen.

Paul: Mijn tempo werd verhoogd om de achterstand in te halen om te voldoen aan mijn doelstelling. De skiberg kwam ik het vizier en mijn kuiten gingen opspelen (kramp). Bij het beklimmen van de berg gaat het goed maar op het horizontale vlak rest mij enkel de mogelijkheid om flink door te wandelen. 12 kilometer was achter de rug en ik moest er nog 7. De kramp bleef aanhouden en ik kreeg dit niet uit mijn kuiten. De bezemwagen kreeg mij in het vizier en ik ging steeds meer balen. Ploeterend vervolgde ik mijn weg en daar waar ik het obstakel kon nemen heb ik dit nog gedaan. Het lopen met zandzakken verzachtte gek genoeg de pijn in mijn kuiten. De finish kwam steeds meer in het zicht. Na 3 uur 40 kwam ik kapot en met gekrenkte trots over de finish. Er is nog veel te doen in de voorbereiding voor de IRON-viking.

Ferry: Over het algemeen ben ik  heel tevreden en weet weer waarom ik dit soort evenementen geweldig vind. Waar ik mij wel enigszins aan kan ergeren is dat veel mensen gaan wandelen waardoor de “hardlopers” veel oponthoud vinden. Mensen ga eens trainen voor dit soort runs!!!!! Ook jammer was dat bij de Gunners Struggle erg lang oponthoud doordat het obstakel te smal was opgezet. Al met al gewoon weer een feestje.

Paul: Onderaan de Walhalla-steps werd ik hartelijk ontvangen door John Budu en mijn zoon, die trots zijn zwarte bandje liet zien, dit maakte toch weer heel veel goed?

Ferry: SV Mud Gent wordt weer de volgende. Daarbij moet ik zeggen dat de organisatie steeds strakker en professioneler wordt. Maar ik hoop niet dat ik eind dit seizoen met 5 dezelfde t shirts zit.

Groetjes van
Paul & Ferry