Tough Mudder / Merrel

Schoenenmerk Merrell, een merk waar ik nog nooit van had gehoord, had in de zomer een videowedstrijd uitgeschreven: het team waarvan de video de meeste stemmen had won een VIP trip voor 5 personen naar Tough Mudder in Londen. Met vooral daadkrachtig optreden van Jeroen Kaspers lag er al snel een geweldige video en was de inschrijving een feit.

Wekenlang voerden we de lijst aan. In het begin gebeurde er ook nog niet zoveel, maar naarmate de sluitingsdatum naderde kwamen er steeds meer kapers op de kust, en nam het aantal stemmen (soms plotsklaps) astronomische vormen aan. Gelukkig bleken wij als Team Up40 heel goed in staat ook dit obstakel te bedwingen, en kwamen als winnaar Benelux uit de verhitte strijd.

Al snel was het plan gevormd om met zoveel mogelijk Uppies naar Londen af te reizen en bijkomende kosten met zn allen te dragen. Zo kwam er uiteindelijk een groep van 8 tot stand: Ron, Eddy-Paul, Nico, Ed, Ralf, Johan Hulst, Monique en ikzelf (Marja) zouden Team Up40 op 24 september vertegenwoordigen bij Tough Mudder onder de vlag van Merrell Mudders.

Tijdens de nodige voorpret, in de vorm van duizenden appjes, over tickets, schoenen, poedertjes, schoenen, hotel, The Eagles, schoenen, en wat we vandaag nou weer eten, blijkt maar weer dat Team Up40 inderdaad zoveel meer is dan een ‘gewoon’ sportteam.

England

Vrijdag de 23^e is het dan eindelijk zover en treft een uitgelaten groep 40-plussers zich al op Schiphol waar de boel lichtelijk onveilig wordt gemaakt, maar we vervolgens na enige uren vertraging toch braaf in t vliegtuig zitten en na een korte vlucht op Gatwick landen.

Beetje zoeken naar het juiste hotel, maar dan komen we toch in het Hilton en zien in de foyer een bord “Welcome Merrell Mudders’ en een tafel met rugzakjes, en inderdaad ook met onze namen erop, met daarin het programma, T-shirt, en wat goodies. Leuk welkom.

Beetje luidruchtig in de drukke foyer ingecheckt, dus Marco van Merrell Benelux had ons al snel gevonden J , daarna de bagage gedropt, ons op t avondeten gestort en toch nog redelijk op tijd ons bed opgezocht.

Tough Mudder

Na een stevig Engels ontbijt, vertrok om 08.00 uur de bus naar Tough Mudder. Daar werden we onthaald in een grote VIP tent, waar we voorzien werden van koffie, repen, water, etc, en ons rustig klaarmaakten voor de run. Er waren teams uit Frankrijk, Polen, en Zweden en verder zakenrelaties van Merrell, allemaal met hetzelfde shirt en als 1 groot team en gingen we van start.
Natuurlijk bleven we al snel met ons eigen groepje over, het tempo lag rustig, er waren immers wat ‘voorzichtige lopers’ binnen het team en we wilden graag als team ook over de obstakels en over de finish. En man, wat was het leuk.

“Maar het was geen bewuste keuze, om toch door te gaan terwijl ik geen adem kreeg”

Allereerst een mooi parcours, in lussen gelegd die steeds bij of langs het centrale terrein liepen waardoor je steeds de muziek hoorde en wat bijdroeg aan het festival gevoel. Daarna steeds heuveltje op en af door het bos en welkome schaduw want het was toch nog goed gekomen met het weer en weinig water om in af te koelen op de route. Overigens drinkwater in overvloed, ik geloof dat er om de 2 kilometer wel een waterpost stond.

Dan de obstakels, waarvan een aantal echt ontworpen zijn om als team te moeten nemen. Waarbij de Loch Ness wel het allerleukste was, het in het water liggende draaiende blok waar je alleen echt nooit overheen komt. Heel erg leuk bedacht.

Verder een mooi pegboard-achtig klimobstakel, een gladde piramide, en geweldig vette moddertrenches waar je ook alleen nauwelijks uitkwam. Verder lekker hoge muren, mooie iets oplopende en metalen monkeybar met wisselende elementen (check!), en de obstakels die je overal wel tegenkomt: een Flying Ragnar, de Electroshock Therapy, een QuarterPipe, waterkooi, en zeker vermeldingswaard: de IJSBAK.

Dat was geen ‘gewone’ container met ijsblokjes, maar je landde vanaf een glijbaantje waar een claustrofobisch metalen hekwerk oplag met een plons gelijk kopje onder in het ijskoude water van het eerste gedeelte. Ik kwam naar adem happend boven… maar het lukte me niet mijn ademhaling zover onder controle te krijgen om een teug lucht voor de tweede duik (naar de kant met de ijsklonten) te nemen. Zonder nieuwe lucht toch maar gedoken om nogal gedesoriënteerd boven te komen. Gelukkig stond daar een teamie om me uit het werkelijk ijskoude water te helpen, en door een beetje te gaan springen kwam mijn ademhaling weer op gang. Snel terug naar de container om de rest eruit te helpen, iedereen had dezelfde verdwaasde blik na de tweede duik. Heel bijzondere eigenlijk, want ik had er na de eerste duik gewoon ook via de zijkant uit gekund besefte ik later. Maar het was geen bewuste keuze, om toch door te gaan terwijl ik geen adem kreeg, de optie eruit te stappen kwam simpelweg niet eens bij me op. Weer een leerzame ervaring rijker dus, en misschien heeft dat moment van het hele weekend nog wel de meeste indruk op me gemaakt.

Uiteindelijk zijn we ruim 3,5 uur onderweg geweest, ik heb de run ervaren als 1 groot feest. Want natuurlijk werd er veel, heel erg veel, gelachen. En geplaagd, geklommen, gekletst, geholpen, gelopen, gegrapt, geselfied, maar vooral gelachen en genoten.

Merrel V.I.P

Na afloop konden we onder onze hete VIP douches en op onze VIP WC-tjes… heel luxe! Daarna nog een lekker (lunch)buffet waar we helemaal konden bijtanken, en om een uur of vier ging de bus terug naar het hotel. Daar nog een beetje gechilld en savonds zijn we met zn allen in de taxi naar een soort uitgaanscentrum in Crawley gegaan om te eten (bij de Mac!!) en hebben de plaatselijke Pub van binnen verkend.

De volgende dag lekker uitgeslapen, en na het uitchecken nog een uurtje of wat rondgelummeld in de foyer, en toen rustig aan weer richting vliegveld en naar huis.

Nu, een week later, zit er nog steeds een grote grijns op mijn gezicht. Nico en Ralf beter leren kennen, Ed die zich ontpopte als onze akela, Johan (Mr Bros) als illegale passagier, Ron en Eddy-Paul die ondanks blessures met een vette lach de kilometers opvraten, en Monique die gewoon een hele lieve diehard is.

Mensen (en Merrell) ontzettend bedankt voor het geweldige weekend! Met zn allen, 1 team.