Klein Zwitserland Trail

Bij het zoeken naar een trail in mijn voorbereiding voor de Iron Viking, kwam ik deze kleinschalige (max 250 deelnemers) trail tegen. Het enthousiasme waarmee er over zowel het gebied als het traillopen werd gesproken, gaf me het gevoel dat dit een leuke loop zou zijn. Er was sprake van een overzichtelijk inschrijfbedrag van € 15,00, (waarbij de deelnemers ook nog eens gebruik konden maken van twee gratis trailloop-clinics in het gebied.) De informatievoorziening voorafgaand aan de loop was uitstekend. Twee mails waarin uitgebreide informatie over parkeren, regeltjes, routebewegwijzering, etc. Goede organisatie tot dusver.

Op deze tweede Paasdag (28 maart) heb ik voor mezelf een serieus meetmoment gepland, waarbij zowel afstand als hoogtemeters moeten worden getrotseerd. De Iron Viking nadert met rasse schreden (nog 53 dagen om precies te zijn) dus nu begint het er toch wel om te spannen.

Ook heb ik wat testen in voeding op het programma staan. Om de dag te beginnen maak ik een Sports Meal klaar. Deze shake bevat complexe koolhydraten met een lage glycemische waarde en een eiwitten mix. Dit sportontbijt zou moeten zorgen voor langdurige energie en spierafbraak moeten minimaliseren. Gratis ontvangen bij een pakket met sportvoeding, dus maar eens gebruiken.

Om 8:00 uur vertrokken naar Velp om aan de rand van het Nationaal Park Veluwezoom te verzamelen bij de plaatselijke tennisvereniging. In de auto onderweg naar Velp neem ik een Carbo-loader die ervoor moet zorgen dat ik op het moment van starten volledig “opgeladen” ben en over voldoende energie beschik om me langdurig in te spannen.

Aangekomen betreed ik een gezellige kantine, die wordt bevolkt door een groep enthousiaste traillopers. Hier kom ik ook Pieter Themmen tegen, een mede OCRA-official die me enthousiast verteld vorig jaar ook met deze trail te hebben meegedaan en dat hij ook nu weer erg graag mee wilde doen. Zijn inschrijving was echter te laat en hij was op de wachtlijst terecht gekomen. De avond ervoor kreeg hij bericht dat hij toch nog kon meedoen en wilde het niet missen. Hij bevestigd terloops dat er flink wat “kuitenbijters” in het parcours zitten. Dat is de reden waarom ik mee doe, dus dat stemt me hoopvol. Het geeft mij immers de kans om te werken aan één van mijn zwakke punten (heuvels).
Het is een loop zonder tijdsregistratie en de opgespelde startbewijzen hebben ook geen startnummer. Het gaat hier duidelijk niet om een snelle tijd, maar om puur genieten van het traillopen en de omgeving.

Ik heb besloten om bij deze loop volledig self-supporting te zijn. Ik ga uit van een tempo van 8,5 minuut per kilometer, dus reken op 3 uur inspanning. Hiervoor heb ik de blaas van mijn RIG dan ook gevuld met 1,5 liter sportdrank (0,5 liter per uur inspanning) In de RIG heb ik ook nog een “easy to eat” sportreep (voor na het eerste uur), een Long Energy Drink (voor na het tweede uur) én voor nood ook nog een GelDrink gestopt.

“Het laatste stuk gaat nog steeds lekker, de benen worden wel wat vermoeider, maar ik voel me nog steeds best fit”

Pieter staat nog even met me te praten bij de start en wenst me succes. Zelf loopt hij de 14 km. die een half uur later zal starten.
Na een kort woordje van de organisator zegt ze dat we mogen vertrekken en daar gaan we. Het is de eerste paar honderd meter wat dringen en af en toe moet er gewandeld worden om niet tegen elkaar te botsen.
Vrij snel ontstaat er al meer ruimte en verdeeld het startveld zich in een sliert met voorop de snellere lopers en des te verder naar achteren des te langzamer de lopers.
Al snel dienen de eerste klimmetjes zich aan. Pfff die komen aan. “Kleine passen”, zeg ik tegen mezelf en kijk hoe anderen dit doen. Het valt me op dat er ook zijn die omhoog wandelen, hun tempo lijkt niet veel lager te zijn dan van de mensen die wel in een klein pasje op trimtempo doorgaan.
Het parcours is overweldigend mooi, wat een prachtige vergezichten, mooie bossen, kleine beekjes, bruggetjes, etc. Jammer dat mijn telefoon in mijn RIG zit, want eigenlijk wil ik wel wat mooie plaatjes schieten. Dit is echter ook een serieuze test op weg naar de Iron, dus ik wil ook weer niet teveel rustmomenten inlassen. Geen foto’s maken dus.

De eerste drinkpost snel ik voorbij (ik heb immers mijn eigen drinken bij me). Kort hierna heb ik er een uur lopen opzitten. Ik besluit om de sportsbar uit de RIG te halen. “Easy to Eat”.. ik ben benieuwd. Zo makkelijk eten vind ik het niet zo tijdens het hardlopen en neem maar af en toe een klein hapje. Je doet wel lang met zo’n reep op deze manier! Dit gaat op deze manier tijdens de Iron niet werken!

Je kan dit denk ik wel een “technisch” parcours noemen. Je moet continu alert zijn op hoe je je voeten neerzet en zeker bij de steilere afdalingen met boomwortels en stenen, wordt je coördinatie flink aangesproken. Wat een uitdagend stuk terrein! Wat een genieten!
Naarmate we vorderen valt het me op dat het wel lijkt of ik steeds makkelijker klim. Als het erg steil is, verruil ik mijn kleine pasjes voor een soort grote wandelpas, waarbij ik mijn handen op mijn knie zet om te “helpen”. Ik voel me hier prettig bij en de tijd vliegt voorbij.

De tweede drink- en eetpost sla ik ook over, want ik heb het gevoel dat ik de reep nog maar net op heb. Ik twijfel nog even of ik anders de Long Energy Drink maar al moet nemen. Ik besluit hier nog mee te wachten.
Er worden op een aantal punten door verschillende mensen foto’s gemaakt en ik doe mijn best er voor te zorgen dat het Up40 team shirt, dan goed in beeld komt. 🙂

Inmiddels passeer ik de laatste post met eten en drinken en wil deze ook overslaan, maar wordt bij het passeren staande gehouden door een EHBO-er. Ik vraag of ik er soms zo slecht uitzie, maar dat is het niet. Er is een loper die met klachten aankwam en schijnbaar levert ze dat dusdanig zorgen op dat ze iemand er bij willen hebben die kan assisteren. Uit de vragen die ze stellen, maak ik op dat ze denken aan iets met het hart. Na enige tijd blijkt het gelukkig allemaal wel mee te vallen en vervolg ik mijn weg.

Het laatste stuk gaat nog steeds lekker, de benen worden wel wat vermoeider, maar ik voel me nog steeds best fit. Kan ook nog redelijk mijn eigen tempo blijven lopen, terwijl de finish echt nadert.
Ik loop onder de finish poort door, wat maar sober is in vergelijking met de events die ik meestal aandoe. Geen finisher-shirt, geen medaille, maar wél een tentje met wat versnaperingen en een enthousiaste organisator die de lopers even persoonlijk vraagt of ze genoten hebben. Hier kan je alleen maar volmondig “ja” op antwoorden.

Het begint wat harder te regenen en dat past wel een beetje bij de teleurstelling dat het al afgelopen is. Het is nog mogelijk om even te douchen, maar ik besluit om dat lekker thuis te gaan doen en vertrek naar huis.

Onderweg naar huis bemerk dat ik, in tegenstelling tot eigenlijk alle andere runs waar ik aan mee heb gedaan, nu eens géén trek heb in vette hap. Ik heb zelfs niet eens écht honger(!) Het sportontbijt, de Carbo-loader, de sportdrank in de Rig (waar ik nog een ruime halve liter van over heb) en die ene reep hebben me dus prima door deze loop heen geholpen.

Ik heb een geweldige dag gehad en vertrouwen getankt voor de hoogtemeters tijdens de Iron!

Jeroen Kaspers